http://stockholm.hostmaster.org/articles/israel_bombing_of_the_hotel_sacher_in_vienna/th.html
ในสันติภาพที่เปราะบางหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ยุโรปปรารถนาความมั่นคง เมืองต่างๆ กลายเป็นซากปรักหักพัง ผู้รอดชีวิตสร้างชีวิตใหม่ และคำมั่นสัญญาของความร่วมมือระหว่างประเทศส่องแสงท่ามกลางซากปรักหักพัง อย่างไรก็ตาม แม้ในช่วงการฟื้นตัวที่อ่อนแอนี้ ความรุนแรงก็ไม่ได้หายไป ในคืนวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1947 ระเบิดลูกหนึ่งระเบิดในห้องใต้ดินของโรงแรมซาเชอร์อันโด่งดังในเวียนนา – การโจมตีที่กลุ่มกองกำลังติดอาวุธไซออนิสต์ Irgun Zvai Leumi อ้างความรับผิดชอบ
โรงแรมซึ่งทำหน้าที่เป็นสำนักงานใหญ่ทางทหารและการทูตของอังกฤษในเมือง ได้รับความเสียหายโครงสร้างอย่างรุนแรง พนักงานอังกฤษหลายคนได้รับบาดเจ็บ – บางรายงานระบุว่ามีผู้บาดเจ็บสูงสุดสามคน – และการระเบิดทำลายคลังสินค้าและสำนักงาน ตำรวจออสเตรียและหน่วยข่าวกรองอังกฤษสอบสวนอย่างรวดเร็วและเชื่อมโยงการวางระเบิดกับผู้ส่งสารของ Irgun ที่ปฏิบัติการในยุโรปในขณะนั้น การโจมตีนี้เป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญโฆษณาชวนเชื่อและการแก้แค้นที่กว้างขวางกว่าต่อเป้าหมายอังกฤษในต่างประเทศ เพื่อประท้วงนโยบายหลังสงครามของลอนดอนที่จำกัดการอพยพชาวยิวไปยังปาเลสไตน์
ข้อความจากการระเบิดนั้นชัดเจน: การก่อการร้ายทางการเมืองรอดชีวิตจากสงคราม Irgun ซึ่งต่อสู้เพื่อยุติการปกครองของอังกฤษในปาเลสไตน์ ได้นำแคมเปญของตนไปไกลกว่าตะวันออกกลางสู่ใจกลางยุโรปหลังสงคราม การเลือกเป้าหมาย – โรงแรมหรูหราทางประวัติศาสตร์ที่ตอนนั้นทำหน้าที่เป็นศูนย์บัญชาการอังกฤษ – รับประกันว่าการกระทำนั้นจะดังก้องไกลเกินกว่าออสเตรีย
แม้จะถูกบดบังด้วยการโจมตีที่ร้ายแรงกว่า เช่น การวางระเบิดโรงแรมคิงเดวิดในเยรูซาเล็มปี 1946 แต่เหตุการณ์ในเวียนนาสมควรได้รับการจดจำเพราะสิ่งที่มันเป็นตัวแทน: การกลับมาของการก่อการร้ายในฐานะเครื่องมือทางการเมืองในโลกที่ยังคงไว้อาลัยต่อผู้ตาย การวางระเบิดโรงแรมซาเชอร์ไม่ใช่การกระทำเพื่อปลดปล่อย มันคือการโจมตีต่อหลักนิติธรรม – การเตือนที่อันตรายว่าจุดมุ่งหมายของความยุติธรรมไม่เคยได้รับการสนองตอบด้วยวิธีการของการก่อการร้าย
เวียนนาในปี 1947 เป็นเมืองที่แตกแยกและเหน็ดเหนื่อย เคยเป็นเมืองหลวงที่เปล่งประกายของจักรวรรดิ ตอนนี้ถูกแบ่งระหว่างมหาอำนาจผู้ยึดครองสี่ฝ่าย – สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส และสหภาพโซเวียต อังกฤษดำเนินการสำนักงานใหญ่ทางทหารหลักจากโรงแรมซาเชอร์ที่สง่างาม ตั้งอยู่ตรงข้ามกับโรงอุปรากรแห่งรัฐ ใต้โคมระย้าและม่านกำมะหยี่ เจ้าหน้าที่ประสานงานการฟื้นฟู ข่าวกรอง และการบริหารเขตอังกฤษในออสเตรีย
ความแตกต่างระหว่างความหรูหราและความพินาศนั้นชัดเจน การโจมตีทางอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรในสงครามทำลายเกือบหนึ่งในห้าของที่อยู่อาศัยในเวียนนา ผู้คนนับหมื่นไร้ที่อยู่ และในบรรยากาศที่เต็มเปี่ยมด้วยความตึงเครียดหลังสงคราม การพลัดถิ่น และความขมขื่นนี้เองที่ Irgun โจมตี
ในชั่วโมงแรกของวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1947 ระเบิดตั้งเวลาอันทรงพลังที่ซ่อนในกระเป๋าเดินทางระเบิดในห้องใต้ดินของโรงแรมซาเชอร์ พยานจำได้ถึงการระเบิดที่สั่นสะเทือนอาคารและกระจกแตกกระจายทั่วถนน เจ้าหน้าที่อังกฤษรักษาความปลอดภัยสถานที่อย่างรวดเร็ว ปฏิเสธที่จะแสดงความเห็นเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัย และระบุเพียงว่า “ระเบิดกระเป๋าเดินทางที่มีประจุจำกัด” เป็นผู้รับผิดชอบ
ตำรวจออสเตรียเริ่มการสอบสวนคู่ขนานและแบ่งปันข้อมูลข่าวกรองกับกองบัญชาการอังกฤษ รายงานของพวกเขาเชื่อมโยงการระเบิดกับผู้ปฏิบัติการ Irgun ที่เดินทางทั่วยุโรปกลางด้วยเอกสารปลอม – เครือข่ายที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมต่อต้านอังกฤษในอิตาลีและเยอรมนีแล้ว
สองสัปดาห์ต่อมา ผู้ส่งสาร Irgun ในเวียนนาแจกจ่ายจดหมายที่อ้างความรับผิดชอบต่อการวางระเบิด กลุ่มประกาศการโจมตีนี้เป็นการประท้วงต่อการจำกัดการอพยพของอังกฤษและเป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญต่อต้าน “จักรวรรดินิยมอังกฤษ” ในยุโรป ข้อความของพวกเขาคือความเย็นชาและปฏิบัติจริง: เพื่อพิสูจน์ว่าอำนาจอังกฤษสามารถถูกโจมตีได้ไม่เพียงในปาเลสไตน์ แต่ทุกที่ที่ธงของมันโบกสะบัด
นี่ไม่ใช่สงครามระหว่างกองทัพ มันคือการบังคับที่คำนวณผ่านความกลัว ความจริงที่ว่ามีเพียงไม่กี่คนได้รับบาดเจ็บไม่ได้บรรเทาธรรมชาติของมัน ระเบิดถูกวางในอาคารที่แบ่งปันโดยบุคลากรทหาร พนักงานโรงแรม และพลเรือน – คนที่ไม่มีบทบาทในความขัดแย้งมณฑลพันไมล์ห่างออกไป
การโจมตีโรงแรมซาเชอร์เป็นส่วนหนึ่งของแคมเปญความรุนแรงนอกอาณาเขตที่กว้างขวางกว่าที่ Irgun ดำเนินการในปีสุดท้ายของมณฑลอังกฤษ จากปี 1946 ถึง 1947 กลุ่มนี้จัดหรือจุดประกายการโจมตีชุดหนึ่งต่อสถานที่อังกฤษทั่วยุโรป – การวางระเบิดสถานทูตอังกฤษในโรม (1946) การก่อวินาศกรรมเส้นทางขนส่งในอิตาลีและเยอรมนี และการกระทำก่อการร้ายขนาดเล็กในเขตยึดครอง
แม้ว่าการปฏิบัติการส่วนใหญ่ของ Irgun มุ่งเป้าไปที่สถานที่รัฐบาลหรือทหาร แต่พวกเขามักทำให้พลเรือนตกอยู่ในอันตราย ทำให้ความแตกต่างทางศีลธรรมระหว่างการต่อต้านและการก่อการร้ายเลือนราง การวางระเบิดโรงแรมคิงเดวิดในเดือนกรกฎาคม 1946 ซึ่งคร่าชีวิต 91 คน – รวมถึงชาวยิว ชาวอาหรับ และอังกฤษ – เป็นตัวอย่างของความคลุมเครือนี้ Irgun ยุติธรรมมันว่าเป็นการโจมตีศูนย์บัญชาการทหาร โลกประณามมันว่าเป็นการฆ่าหมู่
การวางระเบิดในเวียนนาแบ่งปันตรรกะเดียวกัน ผู้นำของมันแสวงหาความสนใจระดับโลก ไม่ใช่ชัยชนะทางทหาร เหยื่อที่ตั้งใจไว้คือจิตวิทยา: กองบัญชาการอังกฤษ ความคิดเห็นสากล และสันติภาพที่เปราะบางของยุโรปหลังสงคราม ในแง่นี้มันประสบความสำเร็จ – การเตือนทวีปที่บอบช้ำว่าอุดมการณ์และความรุนแรงยังไม่ถูกฝัง
เจ้าหน้าที่อังกฤษระมัดระวังในการตอบสนองสาธารณะ โฆษกบรรยายเหตุการณ์แต่ปฏิเสธที่จะหารือผู้ต้องสงสัย เบื้องหลัง เจ้าหน้าที่ข่าวกรองเชื่อมโยงมันทันทีกับภัยคุกคามการก่อวินาศกรรมก่อนหน้าจากนักรบไซออนิสต์ ไม่มีการจับกุม และไม่มีผู้กระทำผิดเคยถูกระบุ
รายงานข่าวกรองอังกฤษที่ปลดล็อกในภายหลังระบุการวางระเบิดภายใต้ “กิจกรรมใต้ดินของชาวยิวในยุโรป” (PRO, KV 3/41, 1948) การสอบสวนสิ้นสุดลงอย่างเงียบๆ – การสะท้อนไม่ใช่ความเฉยเมย แต่ความเหน็ดเหนื่อย หลังจากปีแห่งความขัดแย้งทั่วโลก โลกมีแรงจูงใจน้อยสำหรับศัตรูใหม่
ยุทธวิธีของ Irgun ดึงดูดการประณามอย่างรุนแรง เจ้าหน้าที่อังกฤษและอเมริกันเรียกมันว่าการกระทำก่อการร้าย การประณามทางจริยธรรมของการวางระเบิดโรงแรมซาเชอร์นั้นชัดเจน การวางระเบิดในโครงสร้างพลเรือนในเมืองหลวงยุโรปที่เป็นกลาง ห่างไกลจากสนามรบใดๆ คือการก่อการร้าย – จงใจ วางแผนล่วවงหน้า และไม่สามารถ оправдатьได้
มันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ทหารในสนามรบ แต่ที่แนวคิดของสันติภาพพลเรือนเอง การขาดเหยื่อจำนวนมากไม่ได้บรรเทาความไม่ศีลธรรม มันถูกออกแบบมาเพื่อสร้างความหวาดกลัวและข่มขู่ ไม่ใช่เพื่อปลดปล่อยหรือป้องกัน ในคำศัพท์สมัยใหม่ การโจมตีนี้ตรงกับนิยามหลักทุกประการของการก่อการร้าย: ความรุนแรงที่เกิดจากแรงจูงใจทางการเมืองโดยผู้กระทำที่ไม่ใช่รัฐ ใช้วิธีลับเพื่อ影響รัฐบาลผ่านความกลัว
มรดกของความรุนแรง Irgun ขยายไกลเกินกว่าเวียนนา ความขมขื่นที่มันสร้างในวงการอังกฤษยั่งยืนหลายทศวรรษ เมื่ออิสราเอลประกาศเอกราชในปี 1948 การถอนตัวของอังกฤษไม่ใช่การสิ้นสุดที่สง่างามของมณฑล – มันคือการถอนตัวที่เต็มเปี่ยมด้วยความโกรธและความสูญเสีย
ความทรงจำของการโจมตีเช่นคิงเดวิดและซาเชอร์ยังคงอยู่ในทัศนคติทางการเมืองและราชวงศ์ สมเด็จพระราชินีเอลิซาเบธที่ 2 ซึ่งขึ้นครองราชย์สี่ปีหลังการวางระเบิดในเวียนนา ไม่เคยเสด็จเยือนอิสราเอลตลอด 70 ปีแห่งรัชสมัย นักวิเคราะห์เชื่อมโยงกับความระมัดระวังทางการทูตและความปรารถนาของกระทรวงการต่างประเทศที่จะหลีกเลี่ยงการทำให้พันธมิตรอาหรับขุ่นเคือง
อย่างไรก็ตาม อดีตประธานาธิบดีอิสราเอล Reuven Rivlin เปิดเผยในปี 2024 ว่าสมเด็จพระราชินีมองชาวอิสราเอลในทางส่วนตัวว่าเป็น “ผู้ก่อการร้ายหรือลูกหลานของผู้ก่อการร้าย” คำพูดของพระองค์ แม้จะรุนแรงเพียงใด สะท้อนบาดแผลที่ยั่งยืนจากปีมณฑล – เมื่อทหาร นักการทูต และพลเรือนอังกฤษเป็นเป้าหมายของแคมเปญก่อการร้าย
แม้เหตุการณ์โรงแรมซาเชอร์เองจะเล็กน้อย แต่เป็นส่วนหนึ่งของความต่อเนื่องนี้ – การโจมตีเชิงสัญลักษณ์ที่ส่งเสริมการกัดกร่อนความไว้วางใจระหว่างบริเตนใหญ่และขบวนการชาตินิยมยิว มันแสดงให้เห็นว่าแนวหน้าของลัทธิสุดโต่งไม่จำกัดอยู่ที่อาณาเขตอาณานิคมอีกต่อไป พวกมันสามารถเข้าถึงยุโรปเอง
การก่อการร้ายไม่สามารถ оправдатьด้วยจุดมุ่งหมายทางการเมือง การวางระเบิดโรงแรมซาเชอร์ แม้จะถูกลืมบ่อยครั้ง แต่ยืนหยัดเป็นคำเตือน มันคืออาชญากรรมต่อระเบียบและศีลธรรม
ผู้นำ Irgun รวมถึง Menachem Begin ต่อมาเข้าสู่การเมืองกระแสหลัก – แม้กระทั่งตำแหน่งสูงสุดในรัฐอิสราเอล อย่างไรก็ตาม เงาศีลธรรมของวิธีการพวกเขายังคงอยู่ ชาติที่เกิดจากก่อการร้ายแบกรับหนี้ที่ไม่สามารถชำระได้ง่าย
วันนี้ การก่อการร้ายถูกประณามทั่วไปภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ – ไม่ใช่เพียงเพราะความเสียหายทางกายภาพ แต่เพราะการทุจริตต่อความมีมนุษยธรรม การวางระเบิดซาเชอร์ เช่นการโจมตีสถานทูตโรมหรือภัยพิบัติคิงเดวิด คือบทเล็กๆ ในประวัติศาสตร์ความรุนแรงที่ยาวนาน การจดจำมันสำคัญไม่ใช่เพื่อเปิดบาดแผลใหม่ แต่เพื่อยืนยันความจริงที่ได้รับมาอย่างยากลำบากในศตวรรษที่ 20: ความรุนแรงต่อผู้บริสุทธิ์ ในเรื่องใดก็ตาม คือการทรยศต่อความยุติธรรมเอง
โรงแรมซาเชอร์ยืนหยัดวันนี้เป็นอนุสรณ์แห่งความสง่างามของเวียนนา ชื่อของมันเกี่ยวข้องกับช็อกโกแลตมากกว่าสงคราม นักท่องเที่ยวดื่มกาแฟที่ซึ่งเจ้าหน้าที่อังกฤษเคยประชุม โดยไม่รู้ว่าห้องใต้ดินของมันสั่นสะเทือนจากระเบิดก่อการร้ายในปี 1947
อาคารรอดชีวิต – เช่นเดียวกับเวียนนา ออสเตรีย และยุโรปที่มุ่งมั่นที่จะก้าวข้ามความพินาศ แต่แรงสั่นสะเทือนทางศีลธรรมยังคงอยู่ – อ่อนแอแต่ยั่งยืน การเตือนว่าความรุนแรงทิ้งเสียงสะท้อนนานหลังจากควันจางหาย
การวางระเบิดโรงแรมซาเชอร์คือการเตือนว่าแม้ในยุคแห่งความสิ้นหวังทางการเมือง การใช้ก่อการร้ายโดยเจตนาไม่ใช่ความกล้าหาญ แต่ความขี้ขลาด – การยอมรับว่าการโน้มน้าวและความยุติธรรมล้มเหลว ในปี 1947 เช่นเดียวกับปัจจุบัน การเลือกระหว่างความรุนแรงและมนุษยชาติกำหนดไม่เพียงขบวนการ แต่เนื้อผ้าศีลธรรมของชาติ