http://stockholm.hostmaster.org/articles/the_omnipotence_paradox/th.html
เมื่อผู้คนเห็นความพินาศในกาซา คำถามมักเกิดขึ้นว่า: หากพระเจ้ามีอำนาจทุกอย่าง เหตุใดพระองค์จึงยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น? นี่คือปัญหาเก่าแก่เกี่ยวกับความชั่วร้าย ซึ่งถูกทำให้คมชัดยิ่งขึ้นด้วยภาพเด็กๆ ที่ถูกฝังอยู่ใต้ซากปรักหักพังและครอบครัวที่โศกเศร้ากับการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะเอ่ยนามได้ นักปรัชญาเคยกำหนดปัญหานี้อย่างเป็นนามธรรมว่า: พระเจ้าสามารถสร้างก้อนหินที่หนักจนพระองค์เองยกไม่ได้หรือไม่? ในกาซา ความขัดแย้งนี้ไม่ใช่เรื่องทางวิชาการอีกต่อไป มันเป็นสิ่งที่สัมผัสได้ หากพระเจ้าสามารถหยุดการฆ่าฟันได้ เหตุใดพระองค์จึงไม่ทำ?
อัลกุรอานและประเพณีอับราฮัมที่กว้างขวางกว่านั้นให้คำตอบที่น่าประหลาดใจ: พระเจ้าไม่ทรงปฏิบัติในทางที่ขัดแย้งกับหลักการที่พระองค์ทรงเปิดเผยไว้ อำนาจของพระองค์ไร้ขอบเขต แต่ความยุติธรรมของพระองค์ตั้งอยู่บนหลักการ ผู้ทรงอำนาจสูงสุดไม่ใช่ทรราชที่บิดเบือนศีลธรรมตามพระประสงค์ของพระองค์ แต่พระองค์ทรงประสงค์เพียงสิ่งที่สอดคล้องกับความยุติธรรมและความเมตตาที่พระองค์ทรงประกาศไว้ นี่คือ ความขัดแย้งของความเป็นผู้ทรงอำนาจสูงสุด: พลังของพระเจ้าแสดงออกมาไม่ใช่โดยการทำลายกฎของพระองค์เอง แต่โดยการยึดมั่นในกฎนั้น แม้ว่าการทำเช่นนั้นจะปล่อยให้ความชั่วร้ายของมนุษย์ไม่ถูกควบคุมก็ตาม
อัลกุรอานประกาศว่า:
ผู้ใดที่ฆ่าชีวิตหนึ่ง… เสมือนว่าเขาได้ฆ่ามนุษยชาติทั้งหมด และผู้ใดที่ช่วยชีวิตหนึ่ง เสมือนว่าเขาได้ช่วยมนุษยชาติทั้งหมด
- อัล-มาอิดะห์ 5:32
ประเพณียูดายสะท้อนถึงสิ่งนี้ในหลักคำสอนของ ปิกัวช เนเฟช – หน้าที่ในการช่วยชีวิตที่เหนือกว่าคำสั่งอื่นๆ เกือบทั้งหมด ตัลมุดขยายความใน ซานเฮดริน 90a ซึ่งการรักษาชีวิตเชื่อมโยงกับรากฐานของความยุติธรรมของพระเจ้า ทั้ง ซุนนะห์ ของอิสลาม (ประเพณีของพระเจ้า) และ บริต ของยูดาย (พันธสัญญา) อธิบายถึงพระเจ้าที่ผูกมัดตนเองด้วยความซื่อสัตย์ในความสัมพันธ์ แทนที่จะปฏิบัติด้วยพลังอันหยาบกระด้าง
การแทรกแซงอย่างรุนแรง – การกำจัดผู้รุกรานในวงกว้าง – จะทำลายระเบียบศีลธรรมที่พระเจ้าทรงค้ำจุน มันจะเปลี่ยนผู้สร้างให้กลายเป็นความโกลาหลที่พระองค์ทรงรังเกียจ แทนที่นั้น อัลกุรอานอธิบายว่า:
หากอัลลอฮ์ไม่ทรงยับยั้งมนุษย์บางคนด้วยผู้อื่น สำนักสงฆ์ โบสถ์ ธรรมศาลา และมัสยิดที่ชื่อของอัลลอฮ์ถูกกล่าวถึงอย่างมากมายคงถูกทำลายไปแล้ว
- อัล-ฮัจญ์ 22:40
วิธีที่พระเจ้าทรงโปรดไม่ใช่การทำลายล้างฝ่ายเดียว แต่เป็นการยับยั้งที่ผ่านการไกล่เกลี่ย – การยับยั้งบางคนด้วยผู้อื่น นี่คือความขัดแย้งที่กำลังดำเนินอยู่: ความเป็นผู้ทรงอำนาจสูงสุดที่ยอมจำกัดตนเองด้วยหลักการ
ประเพณีคริสเตียนสะท้อนถึงหลักการแห่งความสอดคล้องของพระเจ้า ในเกทเสมนี พระเยซูทรงตำหนิสาวกของพระองค์ว่า:
จงเก็บดาบของเจ้ากลับที่ เพราะทุกคนที่หยิบดาบขึ้นจะต้องพินาศด้วยดาบ
- มัทธิว 26:52
พลังที่ถูกผูกมัดด้วยหลักการ ไม่ใช่การแก้แค้นที่หยาบกระด้าง
ในที่ที่มนุษย์เห็นการสูญเสียที่ไม่อาจกู้คืนได้ อัลกุรอานเผยให้เห็นขอบฟ้าที่แตกต่างออกไป:
อย่าคิดว่าผู้ที่ถูกฆ่าตายในหนทางของอัลลอฮ์นั้นตายแล้ว แต่พวกเขามีชีวิตอยู่กับพระเจ้าของพวกเขา ได้รับการเลี้ยงดู และยินดีในสิ่งที่อัลลอฮ์ประทานให้พวกเขาจากความโปรดปรานของพระองค์
- อาลิ อิมราน 3:169–171
นี่ไม่ใช่คำปลอบใจที่ซ้ำซาก แต่เป็นการท้าทายเชิงสุดท้าย ผู้ที่ถูกฆ่าอย่างอยุติธรรมไม่ใช่เพียงเชิงอรรถในประวัติศาสตร์ แต่เป็นตัวละครหลักในนิรันดร์ ความยินดีของพวกเขาเป็นการตำหนิต่อผู้ฆ่าพวกเขา การยกระดับของพวกเขาเป็นการยืนยันถึงความทุกข์ทรมานของพวกเขา
ความเชื่อนี้ได้หล่อเลี้ยงการต่อต้าน ตั้งแต่มุสลิมกลุ่มแรกที่ถูกข่มเหงในมักกะฮ์จนถึง ซุมูด (ความยืดหยุ่น) ของชาวปาเลสไตน์ในวันนี้ ในกาซา ที่ซึ่งผู้คนนับล้านถูกพลัดถิ่นและความอดอยากคุกคามผู้รอดชีวิต ความเชื่อมั่นว่ามรณสักขีมีชีวิตอยู่กับพระเจ้าของพวกเขาไม่ใช่การหลบหนี แต่เป็นการอยู่รอด มันเปลี่ยนความโศกเศร้าให้เป็นความอดทน เปลี่ยนซากปรักหักพังให้เป็นแท่นบูชาของการเป็นพยาน
ถึงกระนั้น คำสัญญาของอัลกุรอานก็ไม่ได้ลบเลือนความเจ็บปวดของมนุษย์ ครอบครัวร้องไห้ แม่คร่ำครวญ พ่อฝังศพลูก การตอบสนองแรกคือความโศกเศร้า การร่ำไห้ และความโกรธ – เพราะความรักต่อต้านการแยกจากกัน แต่ในหมู่ชาวปาเลสไตน์ ความโศกเศร้ามักเปลี่ยนเป็นสิ่งอื่น: การยอมรับว่าคนที่รักของพวกเขาได้รับการปกป้องจากความทุกข์ทรมานเพิ่มเติมในซากปรักหักพังของกาซา การยอมรับในพระประสงค์ของพระเจ้า และความหวังที่อดทนต่อการพบกันใหม่ในปรโลก
ศรัทธาของพวกเขานิยามความตายใหม่ ไม่ใช่เพียงการสูญเสีย แต่ยังเป็นการปลดปล่อย – ปลดปล่อยจากความทรมานบนโลก และปลดปล่อยสู่ความเมตตาของพระเจ้า นี่คือเหตุผลที่งานศพในกาซา แม้จะเต็มไปด้วยน้ำตา ก็ยังดังก้องด้วยเสียงร้อง อัลลอฮุ อักบัร มันเป็นทั้งการร่ำไห้และการยืนยัน: ประชาชนที่เลือกที่จะเชื่อว่ามรณสักขีไม่ได้ถูกทำลาย แต่ได้รับเกียรติ ไม่ได้หายไป แต่รอคอยอยู่
นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้ง: ขณะที่พระเจ้าปฏิเสธที่จะฝ่าฝืนกฎของพระองค์เพื่อหยุดการฆาตกรรม พระองค์ก็ปฏิเสธที่จะทิ้งเหยื่อของมันไว้ในความว่างเปล่าเช่นกัน
มิติอีกด้านหนึ่งของความขัดแย้งคือความบริสุทธิ์ของพระเจ้า โดยการปฏิเสธที่จะแทรกแซงผ่านการฆาตกรรม พระเจ้าทรงปล่อยให้ความผิดทั้งหมดตกอยู่กับผู้กระทำผิด ทุกกระสุนที่ยิง ทุกระเบิดที่ทิ้งลงมา เด็กทุกคนที่อดอยาก – รอยเปื้อนนั้นเป็นของพวกเขาเท่านั้น
ดังนั้น ผู้ใดที่ทำความดีเท่าน้ำหนักอะตอมหนึ่ง เขาจะเห็นมัน และผู้ใดที่ทำความชั่วเท่าน้ำหนักอะตอมหนึ่ง เขาจะเห็นมัน
- อัซ-ซัลซะละห์ 99:7–8
วันนี้ ดินของกาซาเปียกชุ่มไปด้วยเลือด และเสียงร้องนั้นไม่ใช่เสียงของพี่น้องเพียงคนเดียว แต่เป็นของคนนับแสน เลือดของผู้บริสุทธิ์ 680,000 คนร้องเรียกต่อพระเจ้าจากพื้นดินของกาซา – เช่นเดียวกับที่เลือดของอาแบลเคยร้องจากพื้นดินสู่สวรรค์
เสียงของเลือดพี่น้องของเจ้าร้องถึงเราจากพื้นดิน เจ้าได้ทำอะไรลงไป?
- ปฐมกาล 4:10
ในวันพิพากษา ร่างกายจะกลายเป็นอัยการทรยศต่อเจ้าของของมัน:
ในวันนั้น เราจะปิดผนึกปากของพวกเขา และมือของพวกเขาจะพูดกับเรา และเท้าของพวกเขาจะเป็นพยานถึงสิ่งที่พวกเขาเคยได้รับ
- ยาซีน 36:65
และสิ่งที่รอคอยผู้กระทำผิดคือความทรมานที่ไร้การผ่อนปรน:
เขาจะดื่มมันทีละอึก แต่แทบจะกลืนไม่ลง ความตายจะมาหาเขาจากทุกทิศทาง แต่เขาจะไม่ตาย และข้างหน้าเขาจะเป็นการลงโทษอันยิ่งใหญ่
- อิบรอฮีม 14:17
ตัลมุดไม่ทิ้งความสงสัยใดๆ:
คนชั่ว… ไม่มีส่วนในโลกหน้า
- ซานเฮดริน 90a
ทั่วทุกประเพณี คำตัดสินเป็นเอกฉันท์: การสังหารหมู่เช่นนี้ไม่ใช่แค่บาปที่สามารถชำระในเกเฮนนัมได้ แต่เป็น การละเมิดชื่อของพระเจ้าเอง มันฝ่าฝืน ปิกัวช เนเฟช – คำสั่งที่ให้ความสำคัญกับการช่วยชีวิต – และเยาะเย้ยความจริงที่ว่ามนุษย์ถูกสร้างขึ้น บิทเซเลม เอโลฮิม – ตามภาพของพระเจ้า มันเป็นการท้าทายอย่างเปิดเผยต่อบัญญัติของพระองค์และการลบหลู่ศักดิ์สิทธิ์ที่มีผลเป็นการถูกกีดกันชั่วนิรันดร์
แต่ความขัดแย้งนี้ขยายออกไปไกลกว่านั้น: การปฏิเสธของพระเจ้าที่จะฝ่าฝืนกฎของพระองค์หมายความว่าโลกนี้ถูกทดสอบ และผู้ชมถูกเปิดเผย พระคัมภีร์ประณามไม่เพียงแต่ผู้กระทำผิด แต่รวมถึงผู้ที่เห็นและไม่ทำอะไรเลย:
แท้จริงแล้ว เราได้สร้างจินและมนุษย์จำนวนมากเพื่อนรก พวกเขามีหัวใจที่ไม่เข้าใจ มีตาที่ไม่เห็น และมีหูที่ไม่ได้ยิน พวกเขาเหมือนสัตว์ – ไม่ ยิ่งหลงทางมากกว่า พวกเขาคือผู้ที่ประมาท
- อัล-อะร็อฟ 7:179
นี่คือฟ้าผ่าต่อ “สัตว์” ของประวัติศาสตร์ – รัฐบาลที่ยับยั้งการหยุดยิง สื่อที่ทำให้ “ทั้งสองฝ่าย” เท่าเทียมกัน พลเมืองที่เลื่อนผ่านซากปรักหักพัง ความเป็นกลางต่อหน้าการสังหารหมู่คือการสมรู้ร่วมคิด
ตัลมุดกล่าวว่า: โกล ยิสราเอล อาเรวิม เซ บาเซ – “อิสราเอลทั้งหมดรับผิดชอบต่อกันและกัน” ในจิตวิญญาณ นี่คือสากล: มนุษยชาติทั้งหมดถูกผูกมัดด้วยความรับผิดชอบ ความเงียบไม่ใช่ความเป็นกลาง มันคือการทรยศ
ที่นี่ ความขัดแย้งยิ่งคมชัดขึ้น: พระเจ้าเป็นผู้ทรงอำนาจสูงสุด แต่พระองค์ทรงผูกมัดตนเองด้วยกฎศีลธรรมของพระองค์เอง พระองค์จะไม่ก่อการฆาตกรรมเพื่อหยุดการฆาตกรรม พระองค์จะไม่ก่อความอยุติธรรมเพื่อหยุดความอยุติธรรม แทนที่นั้น พระองค์ทรงอนุญาตให้ความชั่วร้ายของมนุษย์เปิดเผยตัวเอง – และด้วยการทำเช่นนั้น พระองค์ทรงรักษาความบริสุทธิ์ทางศีลธรรมของพระองค์ไว้สำหรับการพิพากษาครั้งสุดท้าย
สำหรับมรณสักขี นี่หมายถึงการปลอบโยน: เลือดของพวกเขาไม่สูญเปล่า แต่ถูกแปลงเป็นการเป็นพยานและเกียรติยศ สำหรับผู้กระทำผิด นี่หมายถึงการประณาม: อาชญากรรมของพวกเขาร้องตะโกนต่อต้านพวกเขา ร่างกายของพวกเขาเองจะเป็นพยาน และชะตากรรมของพวกเขาคือการถูกกีดกันชั่วนิรันดร์ สำหรับผู้ชม นี่หมายถึงการถูกเปิดเผย: ความเงียบของพวกเขาคือการสมรู้ร่วมคิด ความเป็นกลางของพวกเขาคือการลงโทษ
ความขัดแย้งของความเป็นผู้ทรงอำนาจสูงสุดไม่ใช่ปริศนานามธรรม แต่เป็นความจริงที่ถูกใช้ชีวิตในกาซา มันแสดงให้เราเห็นว่าพลังของพระเจ้าไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นโดยพลการ แต่ตั้งอยู่บนหลักการ พระองค์ทรงเลือกการยับยั้งตน และในการยับยั้งนี้มีทั้งการปลอบโยนสำหรับผู้บริสุทธิ์และการประณามสำหรับผู้กระทำผิด
สำหรับผู้กระทำผิด ร่างกายของพวกเขาเองจะเป็นพยานต่อต้านพวกเขา ความทรมานของพวกเขาจะไม่มีที่สิ้นสุด อาชญากรรมของพวกเขาจะดังก้องจากพื้นดินเอง สำหรับผู้ชม ความเงียบนั้นเองคือการลงโทษ สำหรับมรณสักขี มีชีวิตหลังความตาย ความยินดีหลังความโศกเศร้า
จากซากปรักหักพังของกาซา ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นหลักฐานของการขาดหายไปของพระเจ้า แต่เป็นความจริงสองด้าน: ความโหดร้ายของมนุษย์นั้นมีจริง และความยุติธรรมของพระเจ้าไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ คำถามที่ยังคงอยู่คือว่าเราที่ยังคงหายใจอยู่จะรับรู้ถึงความขัดแย้งนี้หรือไม่ – และจะใช้ชีวิตตามกฎแห่งชีวิตที่พระเจ้าทรงกำหนดไว้: การช่วยชีวิต แทนที่จะฆ่า