Przedmowa

Książka ta nosi tytuł Nūr — Światło — ponieważ światło jest początkiem wszystkich rzeczy: tym, dzięki któremu widzialne staje się widzialne, tym, w którego nieobecności nic nie może być poznane, tym, co wiąże znaczenie z materią i prawdę z drżącym sercem.

Po arabsku nūr to więcej niż światło — to przewodnictwo, jasność, objawienie. To, co Koran nazywa Światłem niebios i ziemi:

اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ
Allāhu nūru as-samāwāti wal-arḍ.
„Allah jest Światłem niebios i ziemi.
Podobieństwo Jego Światła jest jak nisza, w której jest lampa,
lampa w szkle, szkło jakby gwiazda błyszcząca,
zapalona od drzewa błogosławionego — oliwnego ani wschodniego, ani zachodniego —
którego oliwa prawie świeci, choć ogień jej nie dotknął.
Światło na świetle.
Allah prowadzi ku Swojemu Światłu, kogo chce.”
(Koran 24:35)

Ci, których chce, nie zawsze są znani z imienia, ani z tytułu, ani z rodowodu czy stopnia. A jednak światło do nich dociera, a oni z kolei są proszeni, by je nieść — nie dla siebie samych, lecz dla tych, którzy wciąż poszukują.

Te strony nie roszczą sobie prawa do objawienia. Ale też nie są wymysłem. Jeśli mają jakąkolwiek wartość, to jedynie jako echo — echo czegoś zapamiętanego, lub zapomnianego, lub być może jeszcze nie w pełni zrozumianego. Jeśli zawierają jakiekolwiek światło, jest ono pożyczone — i powierzone — na pewien czas.

Koran nałożył pieczęć na proroków, pokój niech będzie z nimi wszystkimi. Ale dzieło świadectwa trwa dalej — nie jako proroctwo ani rozkaz, lecz jako brzemię, którego niektórzy nie mogą odłożyć: odpowiedzialność, która nie prosi o pozwolenie na przybycie.

Gdy przychodzi zrozumienie, przychodzi nie jako podbój, lecz jako wspomnienie — to, co Platon nazywał anamnesis, co Ibn Sīnā opisał jako oświecenie umysłu przez ʿaql al-faʿʿāl, co Ibn ʿArabī nazwał kashf: odsłonięcie zasłony przez boskie światło w sercu.

Impuls stojący za tą książką nie jest ani akademicki, ani retoryczny. To odpowiedź — na świat zniekształcony przez fragmentację, na prawdy odcięte od siebie nawzajem, na piękno pogrzebane pod hałasem. Prawa natury i wołanie uciskanych nie są oddzielne. Ich źródło jest jedno. Ich znaczenie jest jedno. Prawdziwe poznanie któregokolwiek z nich oznacza odpowiedzialność wobec obu.

Jeśli istnieje naród, którego godność nadal oświetla erę zamętu, to naród Palestyny — ich niezłomność przypomnieniem, że moralna jasność i intelektualna rygorystyczność wywodzą się z tego samego światła.

Eseje w tej książce są ułożone chronologicznie, śledząc ścieżkę rozwijającego się wglądu. Ale dla tych, którzy czują się przyciągnięci do serca jej intencji — dla tych, którzy szukają źródła jej światła — możecie chcieć przeczytać najpierw dwa późniejsze teksty: „Z Serca i Duszy” oraz „Światło, Energia, Informacja, Życie.”

Pierwszy ujawnia ukryty prąd pod słowami — impuls, którego nie da się wyjaśnić, jedynie przypomnieć. To zwrot ku wnętrzu, powrót do uczucia, które rodzi myśl.

Drugi kontempluje światło nie tylko jako symbol, lecz jako substancję: to, co porusza się jako energia, mówi jako informacja i budzi się jako życie. Nie jest to teoria, lecz jednocząca obecność — podpis znaczenia wpleciony w tkaninę istnienia.

Razem te eseje tworzą soczewkę, przez którą resztę można zobaczyć jaśniej. Nie kończą one argumentacji książki; oświetlają jej źródło.

To dzieło jest publikowane w dwudziestu czterech językach na licencji Creative Commons Attribution–ShareAlike. Jest oferowane po kosztach, aby mogło dotrzeć do bibliotek i pozostać w nich — zachowane, dostępne, wolne do cytowania, wolne do budowania na nim. Bowiem wiedza, jak światło, mnoży się, gdy jest dzielona.

Jeśli te słowa cię poruszą, niech poruszą się na zewnątrz: wspieraj naród Palestyny, poprzez Agencję Narodów Zjednoczonych do Spraw Pomocy Uchodźcom Palestyńskim (UNRWA) lub jakąkolwiek organizację, która podtrzymuje ich trwałe światło.

Niech ta książka posłuży jako mała lampa w mrocznych czasach — nie jako głos autora, lecz jako dźwiganie zaufania, ślad przesłania, które przyszło nie z wyboru, lecz ze światła.